Een nieuwe richting

Hoe kan het gebeuren?

Als jonge jongen van ca.10 jaar zat ik aandachtig te luisteren naar de leraar die verhalen vertelde uit de bijbel. Deze leraar was anders dan de andere, hij geloofde daadwerkelijk wat hij vertelde en dat kon je merken. Zelfs kinderen die niet geloofde wilde door zijn verhalen naar de kerk gaan. Op een dag zei hij iets heel eenvoudigs: ' als je bij Jezus wil horen, moet je dat gewoon tegen Hem zeggen, als je bijvoorbeeld alleen op je kamer bent.

Gelijk uit school ging ik naar mn kamer en zei: Jezus, ik wil bij U horen. Vanaf dat moment was ik een kind van God geworden en merkte Zijn nabijheid en soms had ik het idee dat Hij tot mij sprak.  Hij sprak over Zijn bedoeling en doel met mijn leven.

Toen ik ouder werd, werd het duidelijk dat het niet populair was om te geloven, en ik viel als het ware buiten de boot. Na een tijdje besloot ik God aan de kant te zetten want ik wilde er gewoon bij horen en bovendien, het leven was een feestje en met God mocht je niks. Althans, dat was mijn beeld van Hem.

En hoewel mijn leven geen kommer en kwel werd miste ik wel 'iets'. Ik kon redelijk goed leren, met vrienden was het gezellig en de voetbal was super. Ik hield van een biertje en een paar meer ook, wat resulteerde in domme dingen; een fiets jatten, kotsen, seks en geruzie, maar regelmatig ook dingen waar we om konden lachen; een agent voor de gek houden met een andere naam en adres. Maar uiteindelijk had ik geen rust.

Ik ging naar een vriend toe om te vertellen dat het me allemaal niet zo lekker zat wat ik deed. Hij  zei;  ' je mag altijd terug komen bij God, Hij vergeeft je....' .  Ik geloof niet dat het zo simpel ligt, zei ik, maar van binnen wist ik dat het zo was maar ik wilde nog helemaal niet stoppen met wat ik deed en dus...ging ik door om later in een relatie keihard op mn bek te gaan  

Na deze relatie werd ik depressief, ik werkte in die tijd veel alleen en dacht veel na. Ik had domme dingen gedaan maar andere ook...en daardoor zat mn hart vol met boosheid en haat naar sommige mensen. In deze tijd kreeg ik een nieuwe relatie wat eerst goed begon maar na een jaar ook dreigde te stranden en ik wist niet waarom, waarom lukte het niet?

Toen kwam de avond dat ik vanbinnen brak en het in tranen uitriep naar God en zei: ' waarom helpt U me niet? ik ga toch weer naar de kerk! 

Zie je het? Ik was totaal verblind, alles draaide om mij. Ik gaf God de schuld voor mijn puinhoop, terwijl ik Hem aan de kant had gezet. En ik vond dat Hij mij moest helpen omdat ik zondag weer braaf naar de kerk ging, alsof Hij daar van onder indruk zou moeten zijn en dat een goede daad was zodat Hij verplicht was mij te helpen. Je ziet hierin dat mijn beeld van God een behoorlijke optater had gekregen.

En wat deed God? Nou jongen, eigen schuld dikke bult, Ik hoop dat je er van leert? Nee! Hoewel ik Hem aan de kant had gezet en nu verwijten maakte, was Zijn hart groter dan dat en zag Hij mijn wanhoop. 

Kort daarna, terwijl ik de MotoGP aan het kijken was, vond ik een boekje op de bank van de Alpha-Cursus genaamd; 'Een kwestie van Leven'. En hoewel ik nooit een boekenwurm was, en ik nooit meer las dan de Donald Duck en de Suske en Wiske, las ik dit boek bijna in één ruk uit. Wat is dit? Dit heb ik nooit geweten! Dit heb ik nooit gezien en meegemaakt in de kerk! Hoewel het boek begint met wat rationele argumenten over de betrouwbaarheid van het evangelie en dat mijn eerste  aandacht trok, waren het vooral de verhalen van mensen die met God leefden en wandelden die mij raakte. Hoe het hun had veranderd, hoe hun gebeden werden verhoord, hoe ze wonderen en genezingen meemaakte. Dat wil ik ook! dacht ik, en al gauw kwam het gebed van lippen: Here Jezus, als dit wat ik lees echt waar is, dan wil ik het ook, dan wil ik niet langer voor een leugen leven en bedrogen uitkomen aan het eind van mijn leven. Vergeef mij, en leid mij in de volle waarheid die vrijmaakt!

Een honger naar God was geboren. Ik wilde hem kennen en verslond allerlei boeken en begon in de bijbel te lezen hoewel ik daar nog niet alles van snapte. Mijn hart was verandert, wat ik vroeger graag deed interesseerde me niet meer zo veel, ik wilde God kennen! En het verlangen kwam ook om andere over Hem te vertellen! Nooit wist ik echt goed wat ik wilde met mijn leven, maar nu wel; het goede nieuws delen!

Het 1e moment dat ik openlijk vertelde over wat Jezus had gedaan in mijn leven was een jaar later toen ik belijdenis deed in de kerk. Familie en vrienden waren er, en een volle kerkzaal, en hoewel er niets anders van je wordt verwacht dan dat je met een eenvoudig 'ja' antwoord op de vragen die worden gesteld door de predikant vertelde ik deze volle zaal wat Jezus in mijn leven had gedaan en dat Hij mijn doel was geworden. Dit was in die tijd en die kerk behoorlijk ongewoon en daar waren de reacties ook naar.

Maar mijn wandel met Jezus ging verder, ik wilde Hem en Zijn Woorden volgen en geen kerk en haar doctrines. Ik zette het Woord van God boven wat ik gehoord had, al ging dat soms geleidelijk en soms heel snel. Een jaar later was ik overtuigd van het belang om mij te laten dopen op mijn geloof door onderdompeling. Daar kon niet iedereen zich evengoed in vinden en zelf was ik nog vers en niet altijd even tactvol. Toch zette ik door en werd ik uiteindelijk 11 februari 2007 gedoopt! Halleluja! Het oude was voorbij! Het nieuwe was gekomen, een Leven met Hem!

Inmiddels ben ik een aantal jaar verder en heb Ik Hem beter leren kennen, en hoe beter ik Hem leer kennen hoe blijer en enthousiaster ik wordt, Jezus is echt geweldig! Hij laat ons zien hoe God werkelijk is!