De andere kant van de muur (5, afsluiting)

De andere kant van de muur (5, afsluiting)

Het belang van lachen.

Een van de dingen die ik leerde tijdens de reis, was het belang van lachen. Wat was ik blij met mensen om heen waarmee ik ondanks de pijn en de ernst van de situatie, mee kon lachen.

Ook de vrienden uit Nederland waarmee ik reisde wisten dit en we hadden mooie lachsalvo’s samen.

Was dit misschien onderdeel van wat Jezus zei en de apostelen, toen hij zei dat we ons moesten verblijden te midden van moeilijkheden omdat blijdschap (humor) de spanning en de stress doorbreekt in ons systeem waar het niet voor gemaakt is.

Op de laatste avond werd na de boodschap de conferentie afgesloten met het avondmaal. Het was een bijzonder moment. Tijdens het avondmaal voelde ik me voor het eerst echt verbonden met het Lichaam van Jezus dat leed; de vervolgde kerk. 

Op een plek waar je het misschien niet verwachtte, Bethlehem, waar het allemaal begon werd Christus opnieuw vervolgt.

Mag God, net als bij Saulus, de schellen van onze ogen laten vallen en troost brengen aan de gebrokenen van hart en opstaan voor ware gerechtigheid.

Diezelfde Paulus bracht lijden en blijdschap samen in een zin; “Verblijd u met hen die blij zijn, en huil met hen die huilen.”

Het zat erop. Ik nam afscheid van een aantal mensen en een Australiër kwam spontaan naar me toe en begon voor me te bidden en kwam met een woord wat mij diep raakte.

En net voordat ik wegging kwam ik in contact Adam. Hij bleek dezelfde vlucht als mij de volgende dag te hebben en we besloten samen van hier naar Tel Aviv te reizen.

Wat een zegen was dat zeg! Alleen reizen kan, maar samen is beter. Ik had een hele leuke klik met Adam en we hebben honderduit gesproken tijdens onze reis.

Wat een verschil aan de andere kant van de muur. Je reist door een modern westers land waar er, los van 2 soldaten in de trein, niets aan de hand leek te zijn.

Op het vliegveld moest ik door een uitgebreide douanecontrole samen met Moslims uit Nederland waarmee ik op de heenreis ook in vliegtuig zat. Ik zag hoe hún controle nog strenger en soms provocerend was.

Toen ik door de controle was en verder liep met een Moslim en we aan de praat raakte, zei hij: “Ik snap niet dat de christenen hun eigen broers en zussen zo in de steek laten, ik kan daar niet bij ”.Ik vroeg hem daarop, en hoe kan het dat moslimlanden hun broers en zussen zo in de steek laten ? “ Politiek ”, antwoordde hij, “ze zitten allemaal in de broekzak van het westen “.

Ik ervoer dat God ook de terugreis in handen had en Hij had een mooie afsluiter georganiseerd. 

Ik mocht de terugvlucht plaatsnemen tussen een Moslim en een Jood.Daar zaten we dan, naast elkaar, een Jood, een Christen en een Moslim. Alle drie van ongeveer dezelfde leeftijd, terug naar huis uit een land met zoveel spanningen en conflicten.

Na 1,5 uur met de moslim gesproken te hebben en een uur met de joodse jongen, spraken we nog eens een uur met elkaar. In ons gesprek vertelde ik over het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Hoe het verhaal ons leert dat het in de eerste plaats niet draait om afkomst of religie, maar dat je degene die in nood is helpt.

We werden het niet over alles eens, maar wel over dit verhaal.Dit is het verhaal dat mij motiveerde om te gaan en ik wil iedereen die mij daarin heeft gesteund bedanken.Deze reis en dit verhaal gaat een vervolg krijgen, maar dit is het voor nu. #CeaseFireNow